Waarom kies ik "bewust" om de Europese lijst te versterken?

Ik geef toe, het is verleidelijk om - na de succesvolle gemeenteraadsverkiezingen - bij de komende verkiezingen (26mei) langs de kant te blijven staan. Het eventjes allemaal te laten passeren. En toch heb ik JA gezegd. Enerzijds omdat 'langs de kant staan' niet echt in m'n woordenboek staat én er een duidelijke vraag kwam van de nationale partijleiding (Wouter Beke, Kris Peeters, Marianne Thyssen...) om de lijst te versterken. Anderzijds ook omdat ik (sterk) geloof in het Europees project.

Kijk even naar bovenstaande foto.

Deze jonge kerel speelt op een strand in Normandië. Hij denkt niet aan de D-Day stranden waar op juni 1944 Britse militairen aan land gingen en de bevrijding van ons continent - na weer een verwoestende oorlog - begon. Daar is hij niet mee bezig. Je bent jong en op vakantie, speelt in de golven en groeit dankzij de zeelucht en de lekkere Franse keuken. Ziedaar de essentie van de Europese Unie: lessen trekken uit het verleden en tegelijk ook een antwoord bieden op de uitdagingen voor de toekomst.

Europa is het werk van generaties. Elk met eigen zorgen en dromen, maar steeds vanuit de overtuiging dat we samen sterker zijn dan alleen. Voor de generatie van mijn grootouders was samenwerken in de Europese Gemeenschappen vooral een kwestie van vrede en nooit meer oorlog.

Vrede blijft natuurlijk de grondgedachte van de Europese Unie, maar voor de generatie van mijn ouders kwam daar nog een voelbaar voordeel bij: toenemende welvaart. En voor mijn generatie was het hek helemaal van de dam. Na de val van de Berlijnse Muur brak een tijd van ongekende mogelijkheden aan: studeren waar je wil, wonen en werken in het buitenland. We dachten dat we op weg waren naar een vreedzaam einde van de geschiedenis.

En nu? Vrede en welvaart zijn, zeker voor mijn kinderen , vanzelfsprekend geworden. Dat is fijn, want het maakt dat ze hopelijk een zorgeloze jeugd kennen. Dat ze , zoals op dat strand, lichtvoetig door de golven van het leven kunnen gaan.

Maar het beangstigt me soms ook. Want helaas leidt vanzelfsprekendheid tot onverschilligheid. Als vrede en welvaart een gegeven zijn, als de herinnering aan het alternatief vervaagt, waarom zou je dan je nek nog uitsteken voor Europese samenwerking?

En dat terwijl de Europese Unie, juist nu, zo nodig is. Want op de nieuwe generatie komen nogal wat uitdagingen af. Is Europa sterk genoeg wanneer we niet meer kunnen schuilen onder de Amerikaanse veiligheidsparaplu? Weten we leugen van waarheid te onderscheiden in de stortvloed van nepnieuws die vanuit landen als Rusland over ons wordt uitgestort? Kunnen we de concurrentie met een steeds assertiever China aan en geven we onze kinderen daartoe de juiste vaardigheden mee? Laten we onze aarde in goede staat achter? Slagen we er bovendien in om onze grenzen te beschermen, maar echte vluchtelingen hier of elders op te vangen en te beschermen? Zodat een zomers strand voor jonge kinderen geen laatste rustplaats meer hoeft te zijn.

Alles wat echt van waarde is, is weerloos en kwetsbaar. En dus moeten we het koesteren en beschermen. Onze Europese manier van leven, in vrede, vrijheid en welvaart is geen vaststaand gegeven.

Ik weiger tot de generatie te behoren die in Europa het licht uit doet. Die het enige instrument wegvaagt dat we hebben om te zorgen dat de vergadertafel en het compromis het blijven winnen van frontaal conflict. Dan ken je Jan de Keyser nog niet!

Natuurlijk, de EU is niet perfect en er is veel wat anders en beter moet. Maar het laatste wat ik de jonge generatie toewens is een Europa waar landen elkaar weer naar het leven gaan staan, terwijl de grote bedreigingen en uitdagingen van buiten komen. Zij vragen om een Europa dat samen sterk staat. Om een Europa dat we door willen geven. Niet als doel op zich. Maar in het belang van iedereen in Vlaanderen en op ons mooie continent. Dat we mogen blijven leren uit het verleden maar in vertrouwen blijven kijken naar de toekomst.

Met focus en lef voor een sterk EUROPA … en een grote dosis ‘gezond boerenverstand’.

Jan de Keyser